Modele anatomiczne pełnią kluczową funkcję w edukacji medycznej, dając możliwość medykom, kursantom nauki o zdrowiu oraz osobom leczonym lepiej zrozumieć układ i pracę ludzkiego organizmu. Są one używane w wielu dziedzinach, takich jak anatomia, badanie zmian chorobowych i rozpoznawanie schorzeń dolegliwości. Modele te mogą być stworzono z odmiennych substancji, takich jak polimer, elastomer, materiał polimerowy lub inne tworzywa sztuczne, a ich zadaniem jest jak najdokładniejsze przedstawienie rzeczywistej budowy ciała. Dzięki nim można zbadać, jak rozwijają się choroby, jakie mają konsekwencje dla ciała oraz jakie mechanizmy fizjologiczne i patologiczne za nimi stoją. Modele anatomiczne są nieocenionym instrumentem w kształceniu i informowaniu leczonych. Pozwalają doktorom lepiej objaśniać osobom leczonym istotę ich schorzeń, wspierając im w pojęciu procesu badawczego oraz sugerowanych terapii. W przypadku chorób przewlekłych, takich jak diabetes czy schorzenia endokrynologiczne, modele anatomiczne dają możliwość ukazać poziom degeneracji struktur wewnętrznych oraz następstwa zaniedbanych chorób. Co więcej, modele te ułatwiają kursantom w bardziej efektywnym opanowywaniu wiedzy teoretycznej poprzez praktyczne przyswojenie struktury organizmu i mechanizmów chorobowych układu biologicznego. Modele anatomiczne cukrzycy Cukrzyca jest przewlekłą schorzeniem metaboliczną, która jest skutkiem z zaburzeń sekrecji insuliny lub zaburzonej reakcji ciała na ten hormon. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej wizualizują narząd produkujący insulinę, jako że jest ona podstawowym strukturą pełniącym funkcję regulację stężenia cukru we układzie krążenia. W modelach tych można zobaczyć elementy takie jak grupy komórek endokrynnych, czyli zbiory specjalistycznych komórek trzustki, wydzielających substancję obniżającą cukier.
W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą ukazywać zniszczenie lub utratę struktur odpowiedzialnych za insulinę, które powodują niedoboru substancji regulującej cukier. Z kolei w cukrzycy dorosłych modele mogą uwzględniać oporność na insulinę, a także nadmierne obciążenie narządu wydzielniczego, wywołujące jej stopniowej dysfunkcji. Niektóre modele cukrzycy obrazują również konsekwencje choroby dla pozostałych organów, takich jak mięsień sercowy, układ moczowy, struktury okulistyczne czy układ krążenia. Pokazują, jak chroniczna podwyższony poziom cukru skutkuje zaburzeń w mikrokrążeniu i makroangiopatii, które są źródłem problemów wynikających z cukrzycy, takich jak retinopatia, choroby nerek czy neuropatia cukrzycowa. Dostępne są również modele wizualizujące uszkodzenia skóry i tkanek, która jest jednym z najpoważniejszych konsekwencji tej przypadłości. Dzięki tym modelom diagności mogą lepiej wyjaśnić osobom leczonym, dlaczego skuteczna utrzymanie poziomu cukru i codzienne nawyki mają kluczowe znaczenie w zapobieganiu problemów zdrowotnych. Modele anatomiczne cukrzycy są wykorzystywane nie tylko w szkoleniach medycznych, ale również w programach informacyjnych mających na celu zwiększenie świadomości na temat tej choroby. Dzięki nim można pokazać, jakie procesy zachodzą w organizmie w wyniku ciągłej zaburzeń poziomu cukru i jakie strategie ochronne mogą mieć wpływ w redukcji ryzyka rozwoju negatywnych skutków. Modele anatomiczne narządu endokrynnego Tarczyca to gruczoł pełniący funkcję syntezę hormonów kontrolujących przemianę materii, takich jak tyroksyna (T4) i hormon T3. Nieprawidłowości pracy gruczołu tarczowego mogą skutkować wielu problemów zdrowotnych, takich jak nadczynność tarczycy, zbyt mała aktywność tarczycy, przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy czy nadczynność tarczycy o podłożu autoimmunologicznym. Modele anatomiczne tarczycy obrazują budowę tego gruczołu, w tym jego płaty boczne, połączenie płatów, a także sieć naczyń krwionośnych i kontrolę nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również wizualizować patologie, takie jak rozrost gruczołu tarczowego w wyniku przerostu tarczycy, ogniska patologiczne czy zmiany nowotworowe. W przypadku hipotyreozy modele mogą prezentować zanik tkanki tarczycy i ograniczoną funkcję jego elementów budulcowych, podczas gdy w hipertyreozie mogą przedstawiać powiększenie gruczołu oraz rozbudowaną sieć naczyń krwionośnych. Modele te mogą także objaśniać wpływ autoimmunologicznych chorób tarczycy, takich jak przewlekłe zapalenie tarczycy, w której mechanizmy obronne organizmu niszczy komórki tarczycy, prowadząc do ich osłabienia funkcji. Modele anatomiczne tarczycy są szczególnie przydatne w rozpoznawaniu chorób i informowaniu osób leczonych, ponieważ pozwalają lepiej zrozumieć mechanizmy powstawania różnych problemów endokrynologicznych oraz ich konsekwencje dla ustroju. W medycynie specjaliści chorób hormonalnych często stosują takie modele do tłumaczenia osobom z zaburzeniami tarczycy, jak pracuje ten organ, jakie są objawy jej chorób oraz jakie metody leczenia mogą być zalecane.